Sommige trajecten kies je bewust, andere trajecten kiezen jou. Toen ik aan mijn bokstraject begon, zocht ik vooral een nieuwe uitdaging. Een manier om mijn eigen grenzen opnieuw te definiëren. Maar al snel werd duidelijk dat dit veel meer was dan sport. Het werd een spiegel. Een katalysator. Een herontdekking van wat ondernemen écht van je vraagt.
Boksen legt alles bloot. Je kunt niets verbergen in de ring. Niet je twijfels, niet je vermoeidheid, niet je mindset. En precies die eerlijkheid dwong me om opnieuw te kijken naar hoe ik onderneem, leid en groei. Want wie in de ring staat, vecht nooit alleen.
Ondernemen wordt vaak gezien als een solotocht. Maar net zoals in het boksen, zijn de mensen rondom je bepalend voor je koers. Tijdens dit traject kreeg ik dat scherper dan ooit in beeld.
De sparpartners, die je uitdagen zonder je te breken. Die net dat tikkeltje harder slaan wanneer je té comfortabel staat. Die je timing verstoren zodat je leert anticiperen. Zo zijn er ook in het ondernemen mensen die je uitdagen: collega's die kritisch durven zijn, klanten die verwachtingen scherpstellen, partners die je dwingen om verder te denken.
En dan zijn er de coaches. In de sport én in het ondernemerschap. Coaches zien wat je zelf nog niet ziet. Ze drukken je op fouten, maar geven je tegelijk het vertrouwen dat je die fout ook kunt corrigeren. Ze sturen bij zonder over te nemen. Hun inbreng is goud waard.
Mijn coaches hebben me tijdens dit traject letterlijk en figuurlijk opgefrist: technische details, ademhaling, ritme, focus. Maar ze deden nog iets anders: ze leerden me dat vooruitgang niet zit in brute kracht, maar in bewuste keuzes. Een inzicht dat rechtstreeks doorvloeit naar het leiden van een team, een bedrijf en een visie.
Elke training vroeg tijd. Veel tijd. En energie. Soms meer dan ik op dat moment beschikbaar had. Het was schuiven, combineren, herorganiseren — net zoals ondernemen dat soms onverwacht van je verlangt.
Er waren dagen waarop alles vlot ging. De combinaties liepen vanzelf, het tempo zat goed, het lichaam werkte mee. En er waren dagen waarop alles zwaar voelde. Waarop de zak onverbiddelijk leek, mijn benen lood waren en mijn hoofd even niet de juiste richting vond.
Die momenten zijn essentieel. Zowel in de ring als in het ondernemerschap. Want groei gebeurt niet in comfort. Groei ontstaat wanneer je midden in een dip beseft dat opgeven geen optie is. Wanneer je aanvaardt dat zak-en-as momenten geen eindpunt zijn, maar een tussenstation.
Boksen is evenveel mentaal als fysiek. Je denkt constant vooruit, voelt aan, leest bewegingen, anticipeert. Het vraagt aanwezigheid en concentratie. En precies dat herkende ik zo sterk uit ondernemen.
De mentale dipjes waren soms onverwacht. Twijfel. Frustratie. Een training die minder ging. De gedachte dat het misschien allemaal wat veel was. Maar telkens weer gebeurde hetzelfde: één goede sessie, één motiverend woord van een coach, één onverwachte doorbraak — en de energie keerde terug.
In ondernemen werkt het net zo. De sterkste ondernemers zijn niet degene die nooit vallen, maar degene die blijven opstaan. Die begrijpen dat elke ronde opnieuw begint op het moment dat de bel gaat.
Het bijzondere aan dit traject is hoe het uitgroeide tot iets veel groter dan mezelf. Tijdens het HOPE-benefiet brachten we samen bijna 63.000 euro bijeen voor het goede doel. Een bedrag dat de kracht toont van collectieve inzet.
Wat startte als een persoonlijke uitdaging, werd een beweging. Een event waar sport, ondernemerschap, solidariteit en doorzettingsvermogen samenkwamen. En net dat raakt me het meest: dat de energie die je ergens in investeert, zich kan vertalen naar echte, tastbare impact.
De avond van het benefiet voelde als een hoogtepunt. Niet omwille van de ring zelf, maar omwille van de mensen die er waren. Hun steun. Hun enthousiasme. Hun geloof in de missie. Het was het perfecte bewijs dat wanneer je durft springen, mensen mee springen.
Dit bokstraject heeft me veel geleerd. Over kracht. Over kwetsbaarheid. Over discipline. Maar vooral over mensen. Over het belang van een team dat je draagt, een omgeving die je uitdaagt, een publiek dat je motiveert en een doel dat groter is dan jezelf.
Dit is wat ondernemen voor mij betekent: blijven bewegen, blijven leren, blijven investeren in jezelf én in anderen. Wetende dat elke ronde je iets dichter brengt bij groei, succes en betekenisvolle verandering.
En dit traject… dat smaakt naar meer.
Wat vaak niet zichtbaar is voor de buitenwereld, is de fysieke weg die je aflegt voor je ooit één voet in de ring zet. De eerste trainingen confronteerden me meteen met de realiteit: boksen vraagt een ander soort conditie, een andere explosiviteit en vooral een andere vorm van lichaamsspanning dan wat je in het dagelijks leven opbouwt.
De progressie kwam met kleine stappen. Betere stoottechniek. Snellere handcoördinatie. Een stevigere core. Meer uithouding. Ademhaling die niet meer tegenwerkte maar begon mee te dragen. Mijn lichaam veranderde, niet enkel uiterlijk, maar functioneel. Ik voelde me sterker, scherper en evenwichtiger.
En ook hier ontdekte ik een parallel met ondernemen. Je ziet vaak alleen de “match”: het resultaat, het bedrijf, de successen. Maar zelden de trainingen erachter. De uren die niemand ziet. De fysiek en mentaal zware dagen. De opofferingen. Ondernemen vraagt eenzelfde vorm van onzichtbare arbeid: bouwen aan fundamenten waar anderen pas later de resultaten van zien.
De voorbereiding op een gevecht, net zoals de voorbereiding op een zakelijke uitdaging, draait om consistentie. Niet één grote inspanning, maar honderd kleine inspanningen die samen het verschil maken. Die fysieke transformatie werd uiteindelijk een bevestiging: groei gebeurt nooit toevallig. Je creëert haar elke dag opnieuw.
Foto's: Vinny Rogmans
Links: https://antwerpbusinessboxing.be/ - https://hopebenefiet.be/
Platinum partner
We Work Safe
EVHA
